قالبگیری ایمپلنت:
هدف اصلی از فرآیند قالبگیری ایمپلنت، شناسایی دقیق موقعیت قرارگیری ایمپلنت در استخوان و انتقال آن به لابراتوار دندانسازی جهت ساخت پروتز و روکش نهایی آن است. علاوه بر این در قالبگیری ایمپلنت لازم است موقعیت سایر دندان های اطراف ایمپلنت و نیز دندان های فک مقابل ثبت شود. این موضوع به لابراتوار دندانسازی کمک میکند که یک دید سه بعدی و کامل نسبت به فضای موجود و ارتباط بین دو فک بیمار، برای انتخاب اباتمنت مناسب و طراحی روکش ایمپلنت داشته باشد.
انواع قطعات قالبگیری ایمپلنت
قالبگیری ایمپلنت به 2 صورت کلی انجام می شود:
- قالبگیری در سطح فیکسچر: که عموما به دو شکل اپن تری(Open Tray) یا کلوز تری(Closed Tray) انجام می شود.
- قالبگیری در سطح اباتمنت
هرکدام از این روش ها دارای قطعات مختلف و مجزا می باشند.
قالبگیری به روش دیجیتال یا کانونشنال
از دیدگاهی دیگر قالبگیری ایمپلنت ممکن است به دو روش قالبگیری دیجیتال و قالبگیری کانونشنال انجام شود. در قالبگیری دیجیتال که با استفاده از اسکنرهای داخل دهانی انجام می شود به طور معمول از اسکن بادی و آنالوگ دیجیتال استفاده می شود در حالی که در قالبگیری کانونشنال که با استفاده از مواد قالبگیری(پوتی و واش) انجام می شود، انواع ایمپرشن کوپینگ یا ایمپرشن کپ و آنالوگ فیکسچر یا آنالوگ اباتمنت مورد استفاده قرار میگیرد.
