قالبگیری ایمپلنت
هدف اصلی از فرآیند قالبگیری ایمپلنت، شناسایی دقیق موقعیت قرارگیری ایمپلنت در استخوان و انتقال آن به لابراتوار دندانسازی جهت ساخت پروتز و روکش نهایی آن است. علاوه بر این در قالبگیری ایمپلنت لازم است موقعیت سایر دندان های اطراف ایمپلنت و نیز دندان های فک مقابل ثبت شود. این موضوع به لابراتوار دندانسازی کمک میکند که یک دید سه بعدی و کامل نسبت به فضای موجود و ارتباط بین دو فک بیمار، برای انتخاب اباتمنت مناسب و طراحی روکش ایمپلنت داشته باشد.

انواع قطعات قالبگیری ایمپلنت

قالبگیری ایمپلنت به 2 صورت کلی انجام می شود:

1. قالبگیری در سطح فیکسچر: که عموما به دو شکل اپن تری(Open Tray)  یا کلوز تری(Closed Tray)  انجام می شود.

2. قالبگیری در سطح اباتمنت

قالبگیری به روش دیجیتال یا کانونشنال

از دیدگاهی دیگر قالبگیری ایمپلنت ممکن است به دو روش قالبگیری دیجیتال و قالبگیری کانونشنال انجام شود. در قالبگیری دیجیتال که با استفاده از اسکنرهای داخل دهانی انجام می شود به طور معمول از اسکن بادی و آنالوگ دیجیتال استفاده می شود در حالی که در قالبگیری کانونشنال که با استفاده از مواد قالبگیری(پوتی و واش) انجام می شود، انواع ایمپرشن کوپینگ یا ایمپرشن کپ و آنالوگ فیکسچر یا آنالوگ اباتمنت مورد استفاده قرار میگیرد.