انواع ایمپلنت های دندانی
ایمپلنت های دندانی بر اساس اتصال بین فیکسچر و اباتمنت به 2 دسته تقسیم می شوند:
1. ایمپلنت های دو قطعه ای(Two Piece)
این نوع از ایمپلنت ها متداولترین نوع ایمپلنت در جهان بوده که مزایای مختلفی همچون تنوع گسترده ای از درمان های پروتزی و نیز زمان کافی اسئواینتگریشن قبل از لود نهایی پروتز را ارائه میدهد. در این نوع از ایمپلنت ها دو قطعه اصلی ایمپلنت یعنی فیکسچر و اباتمنت به صورت جداگانه وجود دارد که در نهایت با استفاده از پیچ به یکدیگر متصل می شوند. البته در برخی از ایمپلنت های خاص مانند ایمپلنت های برند Bicon و i-system که عموما از نوع ایمپلنت های پرس فیت هستند اتصال فیکسچر و اباتمنت از طریق جوش سرد کانکشن هایشان و بدون نیاز به پیچ ایجاد می شود.
2. ایمپلنت های یکپارچه(One Piece)
در این نوع از ایمپلنت ها فیکسچر و اباتمنت به صورت یکپارچه ساخته می شوند و هیچ گونه کانکشن داخلی یا پیچ در آن استفاده نمی شود. به علت اتصال اباتمنت به فیکسچر این نوع از ایمپلنت ها به صورت فوری بارگذاری می شوند. به همین دلیل عموما طول بلندتری نسبت به ایمپلنت های رایج داشته که در صورت امکان، با گرفتن پرایمری استبیلیتی مناسب از استخوان بایکورتیکال احتمال موفقیت ایمپلنت را افزایش دهد.
مهمترین کاربرد ایمپلنت های وان پیس در نواحی با ریج های باریک و ارتفاع مناسب است چرا که ایمپلنت های فوق باریک دو قطعه ای ممکن است به دلیل کم بودن ضخامت دیواره های فیکسچر، دچار شکست شود اما ایمپلنت های وان پیس به دلیل ساختار یکپارچه استحکام و مقاومت بالاتری دارند.
ایمپلنت های وان پیس به دلیل محدودیت انتخاب در درمان های پروتزی کمتر مورد توجه قرار گرفته در عین حال برخی از کمپانی های ایمپلنت مانند Root و Monoimplant تنوع گسترده ای از این نوع ایمپلنت ها ارائه نمودند که در آن بخش اباتمنت ایمپلنت به صورت زاویه دار یا در انواع مختلف مانند بال اباتمنت، مولتی یونیت اباتمنت و ... قابل انتخاب است.
شاید محدودیت اصلی این نوع ایمپلنت ها آن است که امکان بارگذاری فوری برای تمامی کیس های درمان ایمپلنت وجود ندارد در عین حال حذف پیچ و اتصال بین فیکسچر و اباتمنت از بسیاری از مشکلات مانند اسکرولوزنینگ جلوگیری کرده و همینطور احتمال وقوع پری ایمپلنتایتیس(به دلیل احتمال تجمع میکروارگانیزم ها اطراف ایمپلنت) را کاهش میدهد.